laatste dag Ayutthaya op naar Chiang Mai 10 augustus

De laatste dag voordat ik vertrek richting Chiang Mai. Ik pak nog de laatste spullen in en stap op de fiets. Ik ga nu de andere kant op voor de verandering. Ze zeggen dat je niet altijd hetzelfde moet doen toch.
Ik ga via een trap omhoog bij een viaduct om de weg af te snijden. Boven aangekomen, razen de auto's me voorbij.
Ik fiets en kom een bord baan Hollanda tegen. Een afslag verder staat de floating market aangegeven samen met elephant village.
Wanneer ik daar aankom blijkt de markt inderdaad te bestaan uit drijvende marktkramen i.p.v. de door mij verwachtte drijvende bootjes die druk aan het onderhandelen zijn met elkaar.
The elephant village is in mijn ogen niets meer of minder dan dierenmishandeling.
De olifanten lopen een rondje over een kaal veld met een ijzeren basket op hun rug met toeristen erin om vervolgens aangesloten te worden aan een ketting.
Wel grappig zijn de molens doet me toch weer denken aan thuis.

Ik besluit terug te gaan en maak nog een wandeling over de loopbrug om een mooie foto te maken van het bord baan Hollanda. (Niet wetende dat ik deze weg nogmaals af zou leggen verderop de dag)
Tijdens deze stop eet ik nog wat en ga terug naar de homestay.
Ik zoek daar op wat baan Hollanda is en ga nog even wat eten en relaxen.
Alles staat klaar voor vertrek dus ik besluit naar het museum te fietsen. Ik kom langs een paar tempels, er rijdt een optocht langs met oldtimers, kom langs een feest waar deze oldtimers staan tentoongesteld om als eindstation baan Hollanda te bereiken.

Het is echt grappig om zo ver van huis te zijn en je in Nederland te wanen. De dame achter de desk praat zelfs een beetje Nederlands. Ze leert het via YouTube, hoe geweldig is dat. Ik bekijk de tentoonstelling in de heerlijk gekoelde ruimte.
Neem nog iets lekkers en fiets de weg weer terug.
Ik ga terug naar de homestay om me op te gaan frissen.

BJtje
Het kraantje wat hier naast iedere wc hangt was alleen beetje van een kwaliteit dat je denkt. .. Hoe lang gaat dit mee. Ik had hem daarom al expres op de grond gelegd zodat er niets met kon gebeuren. Want zodra ik een poging deed hem op zijn originele plek terug te hangen, lekte er water uit.
Ik draaide hem iets vaster zodat hij niet meer zou lekken. Maaarrrr ...helaas het hele opzetstuk schoot los en kon nog net mijn tablet redden van een douche beurt.
Ik snel de slang achter de afvoer gestopt en hempje aangedaan en om hulp geroepen.
Gelukkig kwam die lieve man snel en sloot meteen het water af. En nieuw opzetstuk erop en klaar. Mezelf afdrogen en aankleden en ik ben er klaar voor.

In de middag had de eigenaar gevraagd hoe laat ik op het treinstation moet zijn. Ik liet het hem zien. Zijn zoon zou me om 7uur brengen.
Nog even contact met thuis en om 7 uur sta ik klaar. De arme man (eigenaar)helpt met mijn tas, de tas is haast nog groter dan hij zelf is.
Hij staat er echter op!
Hij stapt zelf achter het stuur (alles veranderd hier met het uur) en er rijdt en vriendelijke dame mee. Ik vraag of we nog wat eten kunnen halen.
Met een taal boekje en wat handbewegingen komen we eruit.
Ik probeert te vragen of we het qua tijd gaan redden en de man glimlacht lief. Uiteindelijk na drie keer heen en weer rijden stoppen we onder de brug waar ik de foto maakte van het bord baan Hollanda.
Wederom een hele bak voor 1,-.
We stoppen nog een keer voor water, for you zegt ze. Wat ontzettend lief.
Zodra mijn tas wederom met wat mankracht uit de auto is getild, wil ik beide geld aanbieden. . Ze willen hier echter niets van weten.

Ik stap het perron op het stuit op een Nederlands gezin. Ik doe navraag wat ze allemaal al hebben gedaan.
Het is alleen wel jammer (voor mij dan en mijn uitmuntende gehoor) dat mijn linkeroor iedere seconde wordt gevuld met verhalen van een meisje van ongeveer 9 jaar.
Ze is enthousiast, wat ik volkomen begrijp, echter heeft ze een ontzettend luidde en schelle stem en door ratteld als een opgefokte adhd'er (Ik bedoel hier uiteraard niets mee mocht iemand het lastig vinden dat ik het neerzet, ik hou namelijk van alle kinderen) waardoor ik eigenlijk niets van haar verhalen meekrijg.

De trein nadert we worden verzocht om ver door te lopen naast het spoor van het perron af. Sta je dan in het pikkedonker ergens langs en spoor met een man met zaklamp en de andere passagiers.
Blijkbaar is de trein zolang dat ze het perron te kort hebben gemaakt of de trein langer is geworden.
De trein stopt nog geen armlengte voor ons en we stappen in in wagon 11.
Ik ga op zoek naar mijn nummer 40, uiteraard bevind deze zich aan de andere kant van de wagon. ...
In aanvang was ik best huiverig om te reizen met de trein puur omdat ik niet goed wist wat ik moest verwachten.
Aangekomen op mijn plek blijk ik bij drie andere Nederlandse dames te zitten, hoe gezellig is dat. Al snel komen we aan de praat en lopen we even later samen op weg naar de karaokewagon.
Deze blijkt er niet te zijn en we blijven steken bij andere Nederlanders verderop in de trein. Temidden van de Nederlanders zit een echtpaar wellicht van Schotse afkomst. De vrouw slaapt al, de man komt op een gegeven moment tussen de gordijnen door en geeft nogal gefrustreerd aan dat hij graag wil slapen aangezien hij weinig slaap had gehad.
Vervolgens stond hij 20 min lang op de gang af te koelen. Ik ben toen terug gegaan omdat ik lome benen kreeg.
Morgenochtend word ik weer wakker in een ander deel van Thailand.

(P.s. lieve mensen de verhalen schrijven neemt nogal wat tijd in en vandaar dat de verslagen achter lopen. De foto's probeer ik zo snel mogelijk te plaatsen ook dit is best een klus ze moeten namelijk goed om, tekst erbij en juiste volgorde. Heel vaak pakt het systeem ook het verkeerde album en moet ik alles handmatig wijzigen. Vandaar dat het soms wat door elkaar en achter loopt. Ik vind het ontzettend fijn om jullie reacties te lezen. Bedankt! Liefs Jo.)