Nog meer geweldige ervaringen...

Nieuw Zeeland is een land met vele gezichten. Het ene moment waan je je in Texas vervolgens rij je Canada binnen en doorkruis je Italië om de weg te vervolgen in de USA en uit te komen in Zwitserland.
Het blijft jammer om het niet allemaal te kunnen laten zien, maar af en toe film ik een stukje van de weg zodat ik dat later kan laten zien.

Op de camping waar ik nu sta mag je om 11.00 uur uitchecken i.p.v. 10.00uur. Je kan er gratis je was doen en bent vrij om geld te doneren. Uiteraard vind ik dat redelijk en stop geld in de donatiebox . Er is nog een stel die de was doet en zijn gebrand op de droger. Ze moeten letterlijk wachten op hun was om verder te gaan. Ik eet mijn ontbijt, was af en maak alvast vla voor de komende twee dagen. Het is prachtig weer een aangezien de enige droger spoedig wordt bezet, hang ik het aan de droogmolen. Een half uur later is het droog. Het stelletje wacht nog steeds tot de droger klaar is.
Ik had ook nog wat shirts op de hand gewassen, die hebben een langere droogtijd nodig.
Ik vraag aan de camping eigenaar of ik ze later op mag halen, aangezien ik eerst een strandwandeling ga maken.
Het is geen probleem en met een gevulde thermoskan vertrek ik richting het prachtige, stenen strand.
Het uitzicht is bijzonder en er zijn vele vissers en poging aan het doen om zoveel mogelijk whitebait te vangen.
Ik vind een hoop Paua schelpen die je in de winkel kunt kopen maar best nog veel geld voor moet betalen.
Ik geniet van mijn kopjes thee in de warme zon.
Op de camping leeg ik mijn wc, vouw Ik mijn shirts en neem ik een takje Rosemarijn en Munt mee. Er staat een bordje bij dat je het mag pakken. Vanavond een kopje verse munt thee met honing, lekker hoor.

Ik ga nog in Oamaru tanken en doe nog boodschappen. Ik ga het eiland weer oversteken richting Queenstown.
Graag had Ik de Elephant rocks bezocht alleen is de weg (staat halverwege helaas pas aangegeven) wederom afgesloten vanwege de rally. Ik kan eventueel rond half 5 teug komen, zegt de man, dan is de weg zeker weer open. Ik bedank.

Ik passeer nog een plek waar zich Maori art bevindt. Ik maak een foto maar het blijft iets aparts. Terwijl ik er sta heb ik een gevoel over me alsof het niet zo lang geleden is dat de tekeningen zijn gemaakt. Een aantal rotsstukken zijn weggehakt, samen met de tekening en bevinden zich in een museum.
Voor de late lunch stop ik bij een dam, wat een hoogteverschil in water. Het water is prachtig blauw.
Ik eindig bij Ahuriri bridge DOC camping Tegen de avond aan besluit ik een heuvel op te klimmen om de zonsondergang te bekijken. Wat blijft het een prachtig gezicht en is het overal weer anders.

Het maandelijkse ritueel zorgt ervoor dat ik een paar keer wakker ben en daardoor, in de morgen langer blijf liggen.
De reden dat ik deze kant op ben gegaan is omdat ik de Clay Cliffs wilde bezoeken. Het is een gravelweg en het duurt even voordat ik er ben.
Uiteindelijk kom ik er op de hoofdweg achter dat je ze ook goed vanaf deze weg kunt aanschouwen. Ik heb er echter geen spijt van aangezien ze van dichtbij mooier zijn.
Ze zijn met de hoofdweg bezig en ik rij erg voorzichtig omdat ik schade aan de camper wil voorkomen van op opspattende stenen.

Na flink wat kilometers kom ik aan in Frankton waar ik weer ga tanken. Ik tank vaak voor veertig dollar zodat ik op mijn pas meer korting spaar om straks te gebruiken.
Ik parkeer in Queenstown en loop naar de i-site daar vraag ik of ze weten waar Paradise Valley is. Ik krijg een kaartje inclusief uitleg.
Het bevindt zich voorbij Glenorchy ongeveer anderhalf uur rijden vanaf hier.
De DOC camping is halverwege en daar besluit ik te overnachten. Na het koken maak ik gebruik van mijn lege toilet. Normaal vul je deze met water en een chemisch goedje tegen nare luchtjes.
Ik gooi nu het water en het chemische goedje na de eerste keer gebruik erin, aangezien ik al drie keer mijn hele vloer heb moeten schoonmaken vanwege lekkage.
Het water erin, chemische goedje en. .. de dop van het chemisch goedje.... Ik ben blij dat ik een kraantje heb aan boord waaronder ik mijn handen met zeep kan wassen. Deze avond ga ik op tijd naar bed ik ben namelijk best moe van weinig slaap en veel kilometers rijden.

Ik verlaat de twelve mile delta DOC en rij naar Glenorchy. De weg gaat vanaf hier over in gravel.
Wederom rij ik voorzichtig en ga aan de kant zodra er twee jeeps aankomen.
De eerste ontwijkt een diepe plas waarvan ik denk dat het een tourgids is. De tweede jeep,waarvan ik het vermoedde heb dat het een toerist is die op safari is, vindt het echter nodig om dwars door de plas te gaan waardoor er veel water omhoog spat. Nou is dat geen probleem, maar laat er, samen met het water ook stenen omhoog komen. ... Natuurlijk komt er één grote op het midden van mijn voorruit terecht met een harde knal.
Ik hoef niet lang te zoeken om de ster te traceren. Gvd... En ik doe nog wel zo voorzichtig. Ik heb er even last van, maar probeer het spoedig weer los te laten. Zodra ik terug ben in de stad, laat ik er naar kijken.
Ach beter een ster in je voorruit, dan een voorruit in je. .. Zo valt alles te relativeren.
Ik trotseer een aantal beekjes en twee rivieren voor ik bij Paradise Valley uitkom.
Volgens Kevin zou ik nog verder moeten, maar dan denk Ik dat ik meteen door mag rijden naar de sloop met de camper. Deze rivier is zelfs met de benenwagen nauwelijks te doen.

De uitzichten die ik nu zie zijn ook prachtig, van helder groen, naar de besneeuwde toppen tot loslopende koeien met kalveren.
Ik rij terug naar Queenstown en parkeer de camper. Er komt bewolking aanzetten en ik twijfel of ik vandaag of morgen met de Gondel zal gaan.
Aangezien uitstellen mijn valkuil is, besluit ik dat ik het nu moet doen, want het zonnetje schijnt en je weet niet wat voor weer het morgen is.
Terwijl ik boven van het mooie uitzicht geniet mis ik mijn mannetje(s) nog meer dan anders.
De laatste paar dagen is het gemis sterker en had ik graag mooie uitzichten willen delen. Ik wandel een uur naar de top van de berg en eet mijn meegebrachte tonijn en crackers op. Het zonnetje schijnt heerlijk.
Op de terugweg stuur ik een berichtje of ik met de mannen kan skypen.
Het is Halloween en er zijn veel mensen verkleed.
Waarom ga ik niet gewoon even weg vanavond, geeft mijn lieverd aan.
Ergens heen! Eerst heb ik niet zoveel zin omdat ik alleen ben toch besluit ik. ... Uit eten te gaan en even te gaan "stappen".
Ik zet mijn camper in de stad en ga in een pub uit eten. Er is zelfs livemuziek.
Het gaat goed tot het moment dat er twee Nederlandse stellen vlakbij mee zitten. Het enige wat ik hoor is dat de dames lopen te zeiken en een van de mannen wel erg hard naar mijn zin lacht. Ik weet het Ik heb gevoelige oren, maar hij lacht echt heel hard.
Voor mij het sein om naar een andere pub te gaan.
Bij de tweede pub kom ik in gesprek met een Duitse en een Chinese man. Ze willen zelfs op de foto. De muziek is voor mij niet echt bekend en na een paar liedjes dansen vind ik het mooi geweest.
Het is wel mooi om al die verkleedde mensen te zien. Richting de uitgang loop ik langs en mam die verkleed is als kip. Ik kijk hem even net iets te lang aan en. ... Ik schiet enorm in de lach. Na een aantal minuten gaat het weer en keer ik terug om te vragen of ik een foto mag maken.
De weg naar de camping heb ik gelukkig al gereden, maar het blijft toch anders in het donker.

Ik had gelezen dat vandaag de weg is afgesloten naar Queenstown vanaf 13.00uur. Ik vertrek daarom vroeg naar Queenstown om te kijken of mijn ruit gemaakt kan worden. Bij het tankstation vraag ik of ze weten waar ik dat kan laten doen.
Ze geeft aan dat er een industrie gebied is en ik rij daar vervolgens, dacht ik, heen.
Ik vind geen bedrijf wat mijn ruit kan maken, wel stuit Ik op een leuke markt en naast wat groente en fruit drink ik een fruitshake in het zonnetje. Er is zelfs een zanger met gitaar. Genieten hoor!

Op de weg terug stop ik bij een ander verhuur bedrijf die aangeven waar het industrie gebied zit. Ook hier stop ik bij een bedrijf en ze geven aan dat niet ieder bedrijf open is. Op aanraden van de man plak ik er tape op uit mijn ehbotasje en ga maandag opnieuw op zoek.
Vanuit Frankton weer een stukje terug naar Queenstown om de weg naar Arrowtown te nemen.

Wat een leuk, klein, gezellig en oud stadje.Hier hou ik van, oude gebouwen (Ik bedoel jou niet hoor schat) en kleinschaligheid.
Bij een bakkerij neem ik een GV brownie en een soja cappuccino. Het is nog steeds prachtig weer en ik geniet ervan. Ik bezoek nog een snoepwinkeltje, de drogist voor wat tanden raggertjes en een wolwinkel.
Ik krijg alweer zin om thuis aan de gang te gaan met wol en knutselwerk.
Onderweg eet ik mijn lunch en kom uit in Wanaka. Daar rij ik naar het dumpstation om alles te legen en mijn watertank weer te vullen.
Via de telefooncel stuur ik een paar mails, post ik wat foto's en stuur enkele whatsappjes. Ik loop een stukje door het stadje en doe nog boodschappen.
In het perkje van de supermarkt staat lavendel ik wrijf er met mijn vinger langs en snuif de heerlijke geur op. Echt lente samen met het talloze jonge vee en de opkomende bloemetjes.

Ik luister naar Marco Borsato op mijn telefoon via de speakers in de camper. Bij sommige liedjes kon ik in het begin van mijn reis mijn ogen niet droog houden. Hoewel het nu bij minder liedjes voorkomt, merk ik dat er nog steeds veel uitkomt.
Het doel van mijn reis heb ik inmiddels wel behaald, mezelf terug vinden. Wel is het gemis nog een groot verdriet en kan ik dat er nu uit laten en dat lucht op.

Nadat ik een andere camping probeerde te bereiken en de weg afgesloten bleek ( ook helaas pas halverwege aangegeven) overnacht ik op Boundary Creek waar ik op de heenweg ook verbleef. De wind is erg aanwezig.

De volgende dag stormt het nog steeds een valt er nogal veel regen ik stop bij lake Paringa, hier stond ik samen met Nico uit Duitsland. Het weer werd namelijk zo slecht dat ik nauwelijks de weg kon zien. Ik nuttig mijn lunch en lees in mijn boek. Het weer veranderd om de vijf minuten maar na een uur besluit ik weer op pad te gaan.
Ik had me een beetje in de afstand vergist en besluit extra benzine in de tank te gooien bij Franz Josef Glacier.
Niet te veel want in Hokitika wil ik de tank volgooien en de korting gebruiken. Ook hier let ik op de kleintjes.
Het is alleen wel jammer dat het hier $ 0,30 per liter duurder is.
Via de telefooncel nog wat berichtjes versturen en weer verder.
Wat een storm en regen. Met beide handen het stuur vast vanwege de rukwinden.

Uiteindelijk kom ik aan bij een DOC camping. Het bevindt zich aan Lake Ianthe.
Het ligt echter aan de weg en ik ben er alleen. Ik besluit verder te rijden naar Pukekura. Daar zit een kleine camping met voorzieningen. Ik moet met de eigenaar op zoek naar de juiste plek om aangesloten te worden op de tweede en laatste stroom voorziening van deze camping.
Er is een keukentje en een warme douche.
Terwijl ik, voordat ik aan het koken begin, met mijn kacheltje aan aan het lezen ben, valt de stroom uit.
De eigenaar komt met zijn paraplu uit zijn eigen caravan en niet veel later doet alles het weer. Ik zet thee en na een uurtje begin ik met koken. Asperges, rijst noedels en een zachte steak. Die snijd Ik later in stukjes en heb zo een lauwwarm wokgerecht.
Ik maak ook nog wat vla en doe meteen de afwas. Na het eten wil ik te veel in een keer meenemen en valt het pannetje met pompoen in de vla. Ik denk aan het pannetje van de vla, dat onder de roetvlekken zit. Deze wilde ik bijna op mijn jas laten leunen, ik zet echter het andere pannetje op het aanrecht. .. Deze zat nog onder de vla. Het houdt je bezig zullen we maar zeggen.
Het regent ontzettend, maar gelukkig als ik wil gaan douchen is het praktisch droog. Ik ben uitgekleed en. ... Kom erachter dat mijn shampoo nog in de camper ligt. Zucht. ... handdoek om, boven kleding aan en gaan.

Onder dit soort omstandigheden valt het me zwaar ook omdat ik mijn moppie(s) zo mis. Ik kan het niet delen zeker omdat ik hier geen bereik heb en mijn abonnement verloopt ook deze dagen weer. Het trieste weer maakt niet dat ik me beter ga voelen.
De volgende morgen hoor ik tijdens het laatste restje afwas alsof ik walvissen hoor huilen/roepen. Het is een mooi geluid. Helaas zit ik niet dicht bij het strand, maar besluit snel in te pakken en verder te rijden richting het strand. Helaas geen walvissen gezien. Voor de zekerheid in Ross nog een beetje benzine erin en op naar Hokitika.

Hokitika is de stad waar greenstone centraal staat, het is ook niet zo gek aangezien er bij binnenkomst al 5 winkels zijn die aangeven dat ze er juwelen van verkopen.
Bij de I-site vraag ik het adres om mijn ruit te laten repareren. Een kwartier later wordt mijn ruit gemaakt en loop ik binnen bij sweet Alice's om nog een box met fudge te halen. Heb ik verdiend zeg ik tegen mezelf.
Na een half uur en afgerekend te hebben kan ik de camper weer meenemen en doe ik nog een paar boodschappen en gooi, uiteraard,mijn tank vol. Toch $31,- korting gespaard.
Ik vraag aan de dame achter de kassa welke weg de zijweg is naar Christchurch. Ze geeft aan dat ik dat niet moet doen want er kunnen bomen op de weg liggen en het is gravel en bovendien scheelt het maar 10 minuten. Ik geef aan dat het mij niet om tijd gaat, maar om de route.
Wanneer ik de 'normale' weg zou nemen rij ik op nog geen drie minuten van Graham vandaan en dat voelt niet goed om dan niet langs te gaan. Daarom besluit ik, lekker eigenwijs de oude weg naar Christchurch te nemen. Het was inderdaad gravel, maar daar rijd ik zo vaak op en er was welgeteld één grote tak langs de weg. Het was een mooie alternatieve route.

De weg gaat over in de route 73 op weg naar Arthur'spass. Onderweg even lunchen en lezen. Van rijden in de gebergte met regen gaat het weer na een uur over in sneeuw en is het wit om me heen.
Even ben ik bezorgd over het feit dat het niet te lang moet sneeuwen aangezien ik geen sneeuwkettingen heb.
Na een half uur rij ik echter weer in de miezer regen met zonneschijn om vervolgens de zonneschijn te behouden en de regen te verliezen.
Ik eindig bij lake Pearson. Mooi meer tussen de bergen met besneeuwde toppen. Er staan nog twee caravans er komt en richting zijn caravan lopen met een hengel in zijn hand. Uiteraard ga ik ervan uit dat hij is wezen vissen.
Ik vraag hem of hij wat heeft gevangen, hij wijst me meteen op het feit dat mijn lichten nog aan staan en we maken een praatje.
Hij heeft vrienden in Woerden wonen en is een keer naar Nederland geweest.
Na een kwartier seint hij of ik de deur even open wil doen, hij wil wat vragen. Of ik zin heb in vers gerookte Trout. Het is nog niet klaar maar voor het donker zeker zegt hij.
Ik sla het aanbod niet af en na 10 minuten komt hij met een hele Trout gewikkeld in een krant aan zonder er iets voor te willen hebben, krijg ik het kado. Dit zijn wel hele bijzondere ervaringen, gewoon zomaar een hele vis krijgen. ..mooi.
De man vertelde me eerder dat dit de eerste dag is dat er bijna geen wind staat, het heeft de afgelopen dagen zo gestormt, dat hij zo'n caravan met haringen vast in de grond moest zetten.
Terwijl ik er ben komt de zon door en staat er praktisch geen wind meer. Wat een mazzel heb ik.
Zodra de zon achter het prachtige berglandschap is verdwenen wordt het koud. .. Heel koud.
Ik besluit de 2 fleecedekens, dekbed en deken dubbel te vouwen en er tussenin te gaan liggen. Terwijl het donker is, is het licht buiten.
De maan schijnt fel en volop en de meest fantastische sterrenhemel wordt daardoor extra benadrukt.
Gelukkig kan ik van dit soort momenten, zelfs wanneer mijn neus en de binnenkant van mijn ramen bevroren zijn, intens genieten.
De volgende morgen schuif ik het gordijn opzij en krab met mijn nagels en stukje raam schoon, de zon komt op en maakt prachtige plaatjes van de omgeving.
Ik schuif het gordijn opzij en laat de warme zon mijn neus ontdooien en de rest ook lekker opwarmen. Wanneer ik opsta krijg ik een prachtig uitzicht op het meer wat volledig stil ligt, met prachtig groene zon beschenen bomen en verlichte sneeuwbedekte bergtoppen. Hoewel 10 minuten later het uitzicht al is veranderd wanneer ik een foto maak, blijft het een prachtig gezicht.

Na rustig te hebben ontbeten rij ik verder langs de route 73.
In Darfield ga ik een restaurant binnen en drink een warme chocomel en ga lekker even lezen, ontspannen.
Vlak voor ik Christchurch binnen rij nog een late lunch nuttigen en ik maak me klaar voor de prikkels.

Tadaaaa daar zijn ze...tuutuuut, peeeppeeep! Ik zie een telefooncel en kijk of ik nog verbinding kan maken met het Internet. Ik krijg whatsappjes binnen alleen kan geen foto's plaatsen.
Op de kaart kijk ik waar de camping ligt.
Wat is de stad enorm. Christchurch is de stad waar de aardbeving heeft plaatsgevonden en in 2010/11. Het centrum is het meest aangetast en een paar suburbs in de omgeving.
Het is spitsuur, hoe kies ik het uit!
Terwijl we voetje voor voetje verplaatsen heb ik het idee dat de dame achter mij (die natuurlijk fanatiek met haar mobiel in de weer is) mijn bumper een kusje geeft.
Ik moet me een klein beetje inhouden maar er lijkt niets aan de hand. Stomme koe. . Let ook op. (Sorry)
Uiteindelijk arriveer ik op de camping. Het is oud maar erg schoon. Er wonen veel bouwers op het terrein die sinds de aardbeving hier zijn gevestigd. Waarschijnlijk zal het herstel van de stad nog minimaal 10 jaar in beslag nemen.
Ik ben gaar en moet mezelf aanmoedigen om mijn abonnement te vernieuwen zodat ik bereikbaar blijf. Het is 20 minuten lopen maar de dichtstbijzijnde winkelcentrum. Het is gelukkig snel geregeld. Wel heb ik een nieuw nummer aangezien ik een muziek abonnement heb genomen.

Eenmaal terug bij de camper ga ik even liggen ik ben echt af en mis mijn mannetje. Na een uur por Ik mezelf om te gaan koken en eten. En aantal Italianen voeren een gesprek. Ik vraag me altijd af waarom ze altijd zo HARD moeten praten, hoewel ik er geen zak van versta , hoor ik ze wel degelijk luid en duidelijk.
Terwijl ik mijn laatste hap neem komt er een man binnen om af te sluiten. Het is inmiddels ook al 22.00uur. In de vooravond had een Fransman zijn camper, nog net niet, in mijn camper gezet. Hij staat zo dichtbij dat ik, zodra ik mijn camper in wil stappen, met een pan tegen zijn camper aanstoot. Toegegeven maakte het een hoop herrie en leek het alsof de halve zijkant eraf moest liggen, maar er was niets aan de hand.
Hoewel ik er duizend euro om had willen wedden gebeurde inderdaad wat ik vermoedde, meneer de Fransman kwam naar buiten met zijn zaklamp om de boel te inspecteren. Ik opende het portier en vertelde hem wat er was gebeurd. Hij wees een kras aan of ik daar had gestoten, jahoor Ik heb een steel aan mijn pan die anderhalve meter verder kan reiken dan de ingang van mijn camper, grappenmaker.

De nacht is koud en al vroeg vertrekken er werklui richting hun werk. Ik ben vroeg wakker en ga lekker onder de douche opwarmen. Aangezien ik weer Internet heb ga ik naar de stad om te skypen met thuis.
Ik mag de camper op het terrein van de camping parkeren en loop naar de stad.
De 15 minuten lopen blijken het dubbele te zijn en dan nog op zoek naar de welbekende roze telefooncel.
Uiteindelijk vind ik er één en zie eindelijk mijn mannetje na een veel te lange tijd.
Heerlijk om hem weer te zien. Terwijl we in gesprek zijn moeten we afronden aangezien ik spoedig naar het toilet moet. Nu maar hopen dat die in de buurt is.
Nadat ik nog geen 10 meter verder gebruik heb gemaakt van de openbare voorzieningen, loop ik terug om nog even contact te zoeken. Inmiddels had de lieverd mijn moeder gebeld dat ik contact zou opnemen. Uiteindelijk heb ik ze beide aan de lijn en vraag ik of mijn moeder over een paar minuten mag terugbellen. Sorry mam, moest nog even. Hihi
Na een fijn gesprek met beiden vervolg ik mijn weg richting een container winkel straat. Aangezien vele winkeliers geen pand meer hebben zijn er containers neergezet waarin ze zijn gevestigd, het ziet er nog best grappig uit ook.

Hierna gebeurd er iets wat ik misschien nog steeds met mijn pet niet bij kan.
Uit een herenzaakcontainer komt een bekend gezicht wandelen.
Een paar seconden van ongeloof volgen waarop ik vervolgens "Nico" uitspreek.
Hij draait zich om een ik krijg vrij snel daarna een omhelzing, schattig.
Nico is de jongen waarmee ik een film heb gekeken aan Lake Paringa.
Hoe groot is Christchurch en hoe klein is de wereld!!
Hij had me hier niet meer verwacht aangezien ik in Queenstown zat.
Hij geeft me een tour door het gedeelte wat het meest is aangetast en daarna begint het een beetje te spetteren.
Ik stel voor om ergens wat te drinken. Hij begint een beetje onwennig met zijn antwoord. Ik zeg nog, alleen als je het leuk vind. .haha Hij geeft aan graag te willen, maar is zijn portemonnee vergeten. Waarop ik antwoord dat het wel een hele slechte smoes is. Ik stel voor om te trakteren.
Nog steeds onwennig geeft hij aan wat hij wil hebben. Het is een erg leuke tent er lopen buizen langs het plafond waar bussen met patat doorheen vliegen, een geheime boekenkast deur leidt naar het toilet en het verhaal van Harry Potter klinkt die de speakers tijdens de plaspauze.
We kletsen gezellig over uiteenlopende onderwerpen en ik stel voor om nog wat te drinken. In eerste instantie slaat hij het af omdat hij zich er niet prettig bij voelt. Ik geef straks wel mijn rekening nummer dan kun je het overmaken zeg ik met een grap en pest hem een beetje.
We nemen een tweede bakje en ik neem ook wat aangezien het lunchtijd is. Nico hoeft niks omdat hij laat heeft ontbeten. Wanneer ik weer ga zitten nadat ik naar het verhaal van Harry Potter heb geluisterd, staat er een glas water voor mijn neus. Je kan het gratis pakken uit een. .. jawel. . naaimachine! Nico heeft voor ons beide ingeschonken en bedank hem voor het rondje wat hij gegeven heeft, schattig hoe hij daarop reageert, hij kan het hebben.
Ik neem nog een kannetje thee en iets lekkers en een aantal uur later zeggen we gedag en gaan we ieder ons eigen weg.
Die van mijn leid maar de camping waar ik mijn toilet leeg, water bij vul en op weg ga richting Amberley beach campground.
Hier zet ik mijn camper neer en bekijk de zonsondergang.
Koken en dan ga ik op tijd slapen.

De volgende dag bestaat uit relaxen, lezen camper schoonmaken een strandwandeling en ik maak een praatje met een man die hier woonachtig is.
Op aanraden van mijn lieve man neem ik een dag rust. Het rijden en overal heen gaan kost erg veel energie. Ik besluit vanaf nu meer rust in te bouwen en te ontspannen.
Ik sluit de camper aan op de stroomvoorziening deze dag om alles op te laden en ik kan ieder gewenst moment thee zetten met behulp van de waterkoker.
Ik speel patience met mijn nieuwe spel speelkaarten en lees mijn boek uit en geniet van de warmte van de zon waar ook mijn schoongemaakte (moet ik er maar niet mee naar een waterval lopen door de modder) sportschoenen in kunnen drogen en ik vind er mega denn(i)eappel.

De volgende dag rij ik naar de vlakbij gelegen Waipara river mouth. De rivier staat bijna droog maar het is een mooi gezicht.
Terwijl ik de toeristen route volg kom ik langs de mooiste, Lord of the rings landschappen. Adembenemend!
Ik neem een gravelroad die gelukkig goed te doen is. Ik kom langs en prachtige berg vol gele bloemen. Ik stop iets verderop langs de berm om een foto te kunnen maken. Dan is Jootje te enthousiast en komt ze vooruit, niet meer verder! Zit ik weer vast nee toch.
Ik besluit in z'n achteruit een scherpe bocht te maken, zodat ik niet beneden aan de berg beland. Het lukt en ik kan het plaatje maken.
Wat je al niet over hebt voor een foto hè.
Bij de Hunurui river mouth stop ik een lunch uitgebreid en uiteindelijk heb ik het idee om langs de zee, vlakbij de Cliffs, te gaan camperen. Ik vind het echter te duur en rij een stukje verder richting het plaatsje Cheviot. Daar staat een aardige dame mij te woord en ik besluit hier te blijven. Ze maakt prachtige schilderijen die overal tentoon zijn gesteld. Ik kan via de wifi skypen met mijn mannen en ga daarna koken en heel uitgebreid onder de nieuwe douche bij de herenafdeling staan, zoals de dame mij had ingefluisterd.
In de avond schijnt er een prachtige volle maan door de bomen (ben zelfs het bekende liedje aan het zingen) en probeer er, naast het genieten, er een foto van te nemen.

De volgende dag stop ik een was in de machine en kan nog skypen met mijn mannetje die ik mis. Ik surf nog op zoek naar een vliegticket één voor mijn relax "weekje" op Fiji en mijn ticket. ..Jawel! naar huis...
Zoals de plannen nu zijn zal ik eind van de eerste week december thuis zijn om de week erop nog lekker met mijn mannetje weg te gaan. Nu kunnen we buiten de vakantie om gaan en lekker even tijd samen.
Via het Internet van de bibliotheek download ik muziek op spotify aangezien ik nu een muziek abonnement heb. Ik kan hier meteen onderweg gebruik van maken.
De weg gaat verder richting Kaikoura.
Ik stop nog om te lunchen en maak nog even een foto van mezelf via de spiegel.

Aangekomen in Kaikoura rij ik naar de zeehonden kolonie waar ik niet lang blijf omdat ik me irriteer aan drie meiden die ipv de tien meter nog geen 2 meter afstand houden om een foto te maken.
Ik begin aan een wandeling langs prachtige bergen waarvan de toppen bedekt zijn met sneeuw en geniet van de meest prachtige uitzichten.

Op mijn kaart staat een Freecamp aangegeven. Ik ben ijverig op zoek en loop een heuvel op waar ik een dame heb gezien zodat ik kan vragen waar het is.
Behalve dat ze zich wezenloos schrikt dat ik er ineens sta (ze geeft zelfs aan tegen de hond dat hij hoort te blaffen) weet ze niet waar het moet zijn. Anders parkeer je gewoon ergens tussen de bomen, geeft ze als tip mee. Het word uiteindelijk een DOC camp die ze ook heeft aangeraden. Terwijl ik in bed lig bedenk ik me dat ik waarschijnlijk, volgens de kaart, verder had moeten rijden. Ik sprak de avond ervoor met een Duits stel om te vragen of ze de walvistoer hadden gedaan. Ze gaf aan aan dat je er gewoon heen kunt en hij vertrekt om kwart voor 8.

De volgende morgen ben ik na weinig slaap vroeg wakker en was me in de beek in de Puhi Puhi vallei.
Wanneer ik op tijd arriveer bij het vertrekpunt van de tour, krijg ik de mededeling dat er geen plek meer is.
Ze geeft aan dat ik kan afwachten of er een plek vrij komt.
Na een kwartier krijg ik te horen dat ik mee kan omdat iemand niet komt opdagen.
Terwijl ik bij de kassa sta komt het Duitse stel, nogal verwilderd, binnen. Er is voor hun geen plek meer. Gelukkig zijn er nog 6 vertrektijden op de dag ipv de twee die zij vermoedde. Er was anders geen plek voor hen beiden geweest op de toer waar ik op zit.

Het is het meest prachtige weer geen wolkje aan de lucht en de tour begint met albatrossen, gevolgd door de grote Sperm Whale (Ik zou niet weten waarom hij deze naam heeft) en als afsluiter een hele groep Dusky dolfijnen.
Ik maak een aantal foto's en geniet voor de rest van wat ik met mijn eigen ogen zie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen fan ben van dit soort commerciële tours, echter was ik er nu toch en besloot toch op de boot te gaan.
Nog een irritatie factor van mij is het egoïsme wat in grote hoeveelheden bij mensen tot uiting komt zodra de walvis in het zicht komt. De dame (Nederlands en in de bus achter me, al aardig op mijn zenuwen werkte vanwege de zinloze conversaties die ze voerde met haar partner/minnaar/vriend? Zal ik de video verwijderen, ja. .. zal ik ze echt. . Ja ik vertrouw jou dat je het op de laptop hebt gezet. .. Dus zal ik ze er maar afhalen. . En zo nog 5 minuten langer) probeert zich tussen mij en de reling te wurmen zodat haar toestel de mooiste plaatjes kan vastleggen. Nadat ze zo'n 200 foto's (misschien een beetje overdreven maar komt vast in de buurt )heeft geschoten, vraag ik (en ook ik ben me bewust van mezelf en zal het vast op iets arrogantere manier gevraagd hebben) of ze misschien een hoekje voor mij vrij kan maken. Ze verontschuldigt zich en doet een stapje opzij. Gelukkig ben ik deze reis iets slanker geworden en pas er net aan tussen.
Wat een prachtig gezicht. Je ziet maar een klein deel van hem boven water, wat enorm. We hebben ook de mazzel dat hij onder water gaat en de beroemde staart op de foto kan. Het is mooi om te zien.

De groep Dusky dolfijnen zijn niet minder plezierig om te zien. Ze springen op uit het water en zwemmen met de boot mee en vlak voor de boot langs. Ik maak een filmpje aangezien ze vaak alweer onder zijn wanneer de knop van de camera is ingedrukt.
De tocht sluit ik af met skypen met mijn mannetje en later met mijn moeder en zus om daarna heerlijk te genieten van het zonnetje op het terras met een lekker gv gebakje en koffie. Wat een prachtig begin van een mooie dag.

(Zo lieve mensen dan komt het eind al langzaam in zicht. Ik ga nog zeker genieten van de laatste paar weken en doe voorzichtig aan. Het is een aanrader om dit land te bezoeken en had veel langer kunnen blijven als ik thuis niet zo miste. Heerlijk om straks weer het burgerlijke leventje in te stappen en deze reis als bagage mee te nemen.

Nog een paar antwoorden die me nog te binnen schieten is voor Philles; Nee hoor lieverd er zit geen kooi om de camper het is een spatscherm voor steentjes (wat niet altijd werkt blijkt! ) Astrid; het komt inderdaad vaak voor dat ik helemaal alleen ergens ben. NZ is acht keer zo groot als Nederland maar heeft 4 miljoen inwoners.
Rosa; inderdaad de mosseltjes heb ik zelf van de rotsen geplukt en in de avond gekookt en opgegeten. Anouk; ja lief vriendinnetje ik kom over een paar weken naar huis en kom ik jullie knuffelen! Mocht ik wat vergeten zijn dan schiet het me nu even niet te binnen en zal ik daar later nog op terugkomen.
Bedankt wederom voor al jullie leuke, mooie en lieve reacties. )